twijfelende schuld!
Van binnen roep ik om hulp!!
Maar hoe hard ik ook gil,
toch blijft het stil!!
Ik schreeuw een wanhoopskreet,
Maar er is niemand die mij hoort,
Nee er is niemand die het weet!
Ik neem het ze kwalijk,
Dat ze niet helpen,
Dat ze niets doen,
Maar eigenlijk kunnen ze het ook niet helpen,
Kunnen ze er ook niets aan doen!
Eigenlijk mag ik het ze niet kwalijk nemen
Want eigenlijk is het mijn eigen schuld!
Zei weten niets van mijn problemen,
Dus bieden ze me ook geen hulp!
Maar ik kan ze het gewoon niet vertellen,
Ik weet niet hoe ik het zeggen moet,
Het is gewoon te erg,
Het is gewoon te veel,
Eigenlijk weet ik niet eens zeker
Of ik het ze wel zeggen wil!
Het is zo moeilijk
En zo complex,.
Soms is het gewoon zo aantrekkelijk
Te kiezen voor de kortste weg!
Het is gewoon zo makkelijk
om het vrolijke, blije meisje te spelen,.
Niet te hoeven praten over je problemen,
Je verdriet niet te hoeven delen.
En het is zo’n lekker gevoel,
En het is zo’n mooi moment
Als je even in je rol gaat geloven,
Als je eventjes het gevoel hebt
Dat je echt dat blije meisje bent!
Nee ik kan ze het niet vertellen,
En dat wil ik eigenlijk ook niet!
Ze zullen alleen maar medelijden met me hebben,
Ze zullen me alleen nog maar zien als 1 bonk verdriet!
Ze zullen er altijd naar vragen,
Ja ze zullen er altijd met me over praten
Op momenten dat ik het nodig heb,
Maar ook op momenten dat ik liever
even met rust wordt gelaten!
Ik zal het gevoel hebben dat het niet mag,
Als ik eens een keer toch even lach.
Ik zou nog dieper in mijn verdriet gaan zitten,
Als iedereen medelijden met me heeft,
Ik denk dat ik me dan veel sneller
aan dat nare gevoel over geef!
Nu kan ik tenminste nog een rol spelen,
Waar ik heel soms even zelf in ga geloven!
Op die manier kom ik dan toch nog even
mijn verdriet te boven!
Nee dat ze mijn niet helpen,
En me niet steunen in het vechten
tegen mijn problemen,
Dat kan en mag,
ik ze niet kwalijk nemen!
Want het is helemaal mijn eigen schuld!
Ik wil en kan ze er niet over vertellen!
Dus bieden ze mij ook geen hulp!