Ja was nog zo jong
Nog heel onschuldig met toen al een enkele beschadiging
Zo rustig als je was,kreeg je ze toch, die belediging
Vrienden had je weinig ,
enkel een paar uit je eigen straat.
Achteraf kan je zeggen dat het niet klopte
maar dat is nu te laat

Jezelf verweren deed je niet ,
Was je toen maar wat mondiger
Dan had je nu misschien wat minder verdriet

Je liet het allemaal maar gebeuren.
Al die pesterijen, beledigingen ,
vernederingen,.......
Wat dat toch met je heeft gedaan
is met geen pen te beschrijven.
Je likt nu de wonden , en probeert
het allemaal van je af te schrijven

Wat er toen gebeurd ,is krijg je moeilijk op papier.
Als je er nu aan terug denkt
herinner je je alleen nog vlagen
Voor de 1 stelt het niks voor,
maar voor jou heeft het heel wat indruk gemaakt.
Je denkt er aan terug, met woede ,
je voelt de angsten van toen.

Toch moet je die jaren verwerken
en proberen te accepteren.
De dader(s) proberen te vergeven ,
al heeft je dat nog zo diep geraakt.

Je zit hier nu met dikkje ogen,
Je voelt je behoorlijk bedrogen.
Hoe en wanneer komt er nou die tijd
dat je weer met zelf vertrouwen uit je ogen kijkt.
Niet naar de grond staart als je op straat loopt,
en niet meer groepjes meer vermeid ????