Als je te ver bent om te omarmen
kijk ik naar de bodem of de grond
om te zien of je naam daar nog staat.
Vroeger kon ik je niet vergeten
nu moet ik steeds omhoog kijken
om te zien of je daar nog bent.
Om te weten of je mij nog kent.
Want misschien ben ik wel een vreemde
voor je geworden.
Is mijn lichaam wel gegroeid,
maar houd het kind in mij mij nog vast
en ontgroei ik mij van alles
wat jij liefhad.
remie: | Maandag, april 23, 2007 07:30 |
mooi marjolein...liefs remie | |
Angel Of Poems: | Zaterdag, april 21, 2007 08:52 |
- Is mijn lichaam wel gegroeid, maar houd het kind in mij mij nog vast - Erg mooi Marjolein! |
|
black_beauty: | Vrijdag, april 20, 2007 23:42 |
stilmakend.. | |
anneke van dijk: | Vrijdag, april 20, 2007 23:41 |
droef-mooi ziel en geest leven eeuwig liefs, namasté, an |
|
Claire Q: | Vrijdag, april 20, 2007 21:22 |
"ontgroei ik mij van alles wat jij lief had" knuf! |
|
Paul de Bruyn: | Vrijdag, april 20, 2007 20:34 |
Ik sluit jouw woorden in mijn hart, als allen die geklonken hebben in troost, die ikzelf ooit schreef als troost... Zij leven voort. Ginds. Daar geloof ik in. Dank en al mijn liefs, |
|
Auteur: Marjolein. | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 20 april 2007 | ||
Thema's: |