Steenvast
gevallen over mijn stenen
logheid, verga ik daar
in die kale duisternis, waar
figuur verhullend wegduikt
is er voor mij
ooit nog iets anders
te vinden dan deze
afhankelijkheid
-wanneer is mijn kleur heengegaan-
standvastig en toch zo
kwetsbaar, gladheid verbasterd
tot een donkere grimmigheid
zal ik mezelf ooit nog
een natuurlijk ogende
zwierigheid aanmeten?
*****************************
Over een standbeeld
logheid, verga ik daar
in die kale duisternis, waar
figuur verhullend wegduikt
is er voor mij
ooit nog iets anders
te vinden dan deze
afhankelijkheid
-wanneer is mijn kleur heengegaan-
standvastig en toch zo
kwetsbaar, gladheid verbasterd
tot een donkere grimmigheid
zal ik mezelf ooit nog
een natuurlijk ogende
zwierigheid aanmeten?
*****************************
Over een standbeeld
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Vrijdag, februari 08, 2002 01:30 |
| Op een keer komt er iemand kijken, even stil blijvend in diep gepeins, om dan het beeld uit te lichten tot een hem aansprekend gezicht. Hij neemt de gladheid en groeven niet weg, maar laat komen wat het hem zegt. |
|
| Laurens Windig: | Donderdag, februari 07, 2002 13:49 |
| mooi jaha! | |
| free: | Donderdag, februari 07, 2002 10:47 |
| ..Ook zonder toevoeging was hij helder en duidelijk.. mooi! liefs free |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Layla Hester | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 07 februari 2002 | ||
| Thema's: | ||