Ik sloot mijn ogen.
Kon het een seconde even niet meer aan.
blijkbaar had het niet anders gemogen.
was het pijn, iets wat ik mis, verdriet in ieder geval er liep bij mij binnen alweer een traan.
Ik sloot dus maar mijn ogen.
Ik wou niet weg gaan.
Sloot dus mijn ogen.
Terug naar al die keren.
Alle momenten dat je tegen me had gelogen.
En terwijl ik tegen het gevoel probeerde te weren.
Mijn ogen had ik gesloten.
Het mag me niet meer zeren.
Kon het een seconde niet meer aan.
Dat gevoel waarvan ik dacht dat het nooit meer over zou gaan.
Voelde ik weer.
Dus ik sloot maar mijn ogen.