Word het misschien geen tijd.
Dat ik alles laat vallen.
Die zware last op mijn rug en in mijn hart.
Want het begint allemaal door te wegen.
Mijn benen worden zwaar.
Mijn voeten staan vol met blaren.
Mijn knieën zijn gekneusd.
En mijn handen staan vol met sneeën.
Want ik beloop deze weg al heel lang.
Helemaal alleen.
Want ik ben de enige die alles kan oplossen.
Door die last te laten vallen.
Maar wat als deze last maar in mijn leven blijft komen.
Zowel overdag als in mijn dromen.
Hoe kan ik dan wegvluchten van deze gevoelens.
Als jij er nog steeds verschijnt in mijn leven.
Laat me aub gaan.
Ik wil het niet meer.
Dus stop ermee.
En beloop dat andere pad...