Het leven was je tekort,
het leven liet je het kiezen.
Dit was je eigen keuze,
maar ik had je het liefst in leven gezien.

Ik kwam naar school,
met een blij hoofd over het spoor.
Ik besefte het niet,
dat het ergste me zou aanvallen.

Ik zag me vriendinnen huilend,
ze builde me uit met het feit dat je er niet meer was!
We hadden een excursie,
met een trein over het spoor pijn in ons hart.

WAAROM is de grote vraag nu die in ons hoofd gaat.
Je kan altijd met je hoge nood naar je vrienden.
WAAROM liet je het zover gaan, want je kon het altijd kwijt.

Het feit blijft nog altijd,
Je leeft nu niet meer in pijn.
Je leeft in een paradijs.
Maar je laat ons nu wel achter met de pijn.

Maar ik blijf je missen.
IK MIS JE SAMUEL!