En dan nu, moeten jullie luisteren.
Jullie zijn dan misschien nep,
maar jullie kunnen luisteren,
ik weet dat jullie oortjes verstopt zijn
onder jullie -plastic- verenpakje.
Weten jullie, lieve parkietjes,
dat ik mij zo eenzaam voelde vanmiddag.
Dit moet mijn verjaardag voorstellen,
een eenzame verjaardag,
niemand laat werkelijk zien dat ze om me geven,
maar komen uit vreetzucht,
of uit beleefdheid een gebakje eten.
En dan bij de bus, zij zou komen.
En zelf zij vergat mijn -vervloekte- verjaardag.
Lieve, lieve parkietjes,
luister niet langer naar het gebazel
van jullie krankzinnige baasje.
Denk niet langer dat ik ooit nog
één misplaatst woord tegen jullie zeggen zal,
en jullie voer eten jullie zelfs niet op!
En verdomme,
ik wilde dat mijn verjaardag een
échte verjaardag zou worden,
en zelfs dat heeft het lot vergeten te brengen.