Het stelt niets voor, dus lees het maar niet
misschien doet jou dat dan ook wel weer verdriet.
Al mocht ik wensen dat dat waar was
dat jou hart, net als mijne was, met een grote kras.

Weer een dag voorbij, ik heb je amper gesproken
straks lig ik alweer in mijn bed, helemaal gebroken.
Je doet zo naar, afstandelijk en kortaf
dat vind ik toch wel een beetje maf.
Ik weet niet wat ik verkeerd doe, of wat ik verkeerd heb gedaan
ik weet ook niet waarom het nu weer zo moet gaan.
Voorheen zei je nog hvj en kreeg ik een zoen
dan wel geen echte, maar ik kon het er mee doen.
Nu doe je vreemd, en kijk je me vernietigend aan
maar hé, vertel me nou.. wat heb ik misdaan?

Komt het door die stomme brief
was je er niet blij mee, vond je hem niet lief.
Ik had hem ook nooit moeten schrijven ik had er nooit aan moeten denken
om zo weer mijn gedachten aan jou te schenken.
Je moest het niet weten, je verdiend het niet
en nu je het weet, heb ik weer veel meer verdriet.
Ik geef mezelf de schuld ervan dat jij zo naar doet tegen mij
jij bent waarschijnlijk blij, je kan doen en laten wat je wilt, je bent vrij.
Toch zeg je nog wel dat je van me houd,
maar je zou niets meer willen, want je denkt "dat gaat toch weer fout".

Als je het alleen maar zou weten wat ik voor je voel
je hoeft het zelf niet te voelen, alleen te begrijpen wat ik bedoel.
Alles wat ik doe, en alles wat ik denk heeft verbinding met jou
ik wens ook dat het over was, en gauw.
Maar ik kan er niks aan doen, jij maakt het me niet makkelijk
en ik jou waarschijnlijk ook niet met m'n gezeik.
Maar wees alstjeblieft duidelijk tegen me, ga niet plotseling anders doen
dan denk ik dat ik alles weer aan mij ligt, net als toen.
Maar ik weet niet wat ik doe, en ook niet wat ik deed
en ik wil dat je me dat gauw vertelt, voordat je het vergeet.

Maar je vertelt me niks meer hé, ik weet niet wat dat is
je kan me heus vertrouwen hoor, wees niet bang dat je je daarin vergis.
Ik zei dat je me aan het lijntje hield, en misschien is dat ook wel zo
maar dat kan je me dan heus wel vertellen hoor, hallo!
Ik word niet boos, ik ben alleen teleurgesteld
maar het is dan wel weer een opluchting, dat je het in ieder geval vertelt.
Je weet dat ik jaloers ben, dat weet je dondersgoed
je weet hoe je dat op moet lossen, je weet wel hoe dat moet.
Je vertikt het alleen, want je bent niets verplicht
en daarom ook dit verdomde gedicht.

Ik weet niet wat je over me denkt, en wat je over me zegt
maar als ik iets hoor, wil ik wel dat je me dat uitlegt.
Ik weet niet of je achter me rug om over me praat, of om me lacht,
hoe dom ik ben, en dat je me heb.. in je macht.
Ik weet niets meer van je, omdat je me niks vertellen wil
en dat is ons grootste verschil.
Ik wil je graag alles vertellen, over alles met je praten
maar jij bent niet zo, het lijkt of je praten lijkt te haten.
Ik wil weten wat je voelt, of het zin heeft wat we doen
of het echt een betekenis heb, af en toe die zoen.

Ik wil gewoon weten of het zin heeft wat ik voel
doe nou maar niet alsof, want je weet best wat ik bedoel.
Ik ben nog smoor-smoorverliefd op jou, dat weet je als de beste
en als je dat zo wilt houden, moet je het niet gaan verpesten.
Misschien word je gek van me, en wil je dat ik oprot uit je leven
zeg het dan gewoon, dan zal ik niet langer blijven kleven.
Maar wees wel eerlijk, lieg me niet voor
ik word dan alleen maar verdrietiger, daardoor.
Want mijn liefde voor jou is echter dan echt maar wezen kan
maar wees wel eerlijk, want van liegbeesten - daar hou ik niet van.