Ik dacht dat ik er wel tegen kon
er gewoon over durven te praten
Maar pas nu besef ik
Dat ik het gewoon niet achter me kan laten
De pijn heb ik eerst overheerst
maar dat lukt nu niet meer
alles komt naar boven
ik beleeef alles voor de tweede keer
's Nachts kan ik niet slapen
alles doet zo'n pijn
Dit alles door mijn verleden
omdat ik weer gewoon wil zijn
ik voel me machteloos
Ik heb veel verdriet
De angst om alles weer opnieuw te beleven
dat wil ik gewoon niet
Mensen begrijpen mij niet
schelden me uit
dan kan ik mijn tranen niet meer beheersen
Zodat ik mijn ogen sluit
Ik durf niet meer uit te gaan
Ook al ben ik niet alleen
ik ben gewoon depressief
Ik durf nergens meer heen
Ik mis iets
Iets wat andere mensen ook zien
De kans dat ik het ooit krijg
Is dan ook heel misschien
Ik heb ook iets wat zij niet hebben
Behalve mijn verdriet
Ik heb een pleister op mijn oog
Maar dat begrijpen zij niet
Het is voor hun leuk om iemand uit te schelden
Leuk om iemand pijn te doen
maar voor mij is het verschrikkelijk
Ik denk dan weer aan toen
Ik ben al jaren weer gezond
er is verder niks mis met mij
Maar toch vraag ik me telkens weer af
waarom ben ik niet net als al die andere mensen gewoon gelukkig en blij..... ?



P.S dit gedicht gaat over de ziekte kanker die ik vroeger heb
gehad. Ik kon mijn oog daardoor niet houden en heb ene pleister. Mensen behandelen me als een debiel, doen net alsof ik niet normaal ben. Daardoor voel ik me soms anders dan de rest...