Elze
Hij die rusteloos over wadden gaat,
zijn hart immer deinend op de branding,
met veel verdriet, bittere opstanding:
verlaten kind dat hem nooit verlaat.
Ik denk veel aan Elze en aan zijn zee,
haar felle golfslag en opwaaiend zand:
het schuitje vlietend zonder proviand
geen omkijken altijd ver van de ree.
In zijn woorden vind ik de armoe weer
van d' eerste dagen, toen alles naakt lag
met een felle zon die rietkragen schroeit.
Reeds de zware druppels van het onweer
zilte smaak van verblindende meidag,
voel ik ,zijn stem een papaver die bloeit.
Reacties op dit gedicht
| switi lobi: | Dinsdag, mei 01, 2007 16:00 |
| Wauwwww fantastisch voor hem geschreven! Hij is een heel bijzonder mens... Liefsliefs, switi lobi |
|
| Windwhisper: | Dinsdag, mei 01, 2007 14:05 |
| Ja Elze die raakt ook mijn hart liefs Cobie |
|
| hiljaa: | Dinsdag, mei 01, 2007 14:02 |
| doe ik ook!!!! prachtig verwoord! knufleifs--hiljaa-- |
|
Over dit gedicht
| Auteur: conan | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 01 mei 2007 | ||
| Thema's: | ||