toen jij zei, ik wil gaan,
is mijn leven stil blijven staan.
toen jij zei ik hou het leven niet meer vol,
sloeg mijn hoofd op hol.

en hoe vaker je me het zei,
hoe veel meer pijn er kwam in mij.
hoe vaker jij je sneed,
des te vaker ik leed.

toen jij deed wat je zei,
was het voor jou voorbij
maar voor mij begon het net,
jouw dood, het moment waarop mijn leven werd stil gezet.

maar toen kwam het moment waarop mijn klok begon te lopen
het moment dat ik begon te hopen,
omdat ik iemand had ontmoet,
die mijn hart sneller kloppen doet.

een vriend die meer voor me betekende dan iemand anders ooit deed,
hij was een reden waardoor ik niet meer sneed,
hij liet me lachen en stralen,
hij heeft mij uit de put laten halen.

door hem realiseer ik me nu dat leven meer is dan dood
dat het leven meer bied dan alleen maar nood.
er mag gelachen worden elke dag,
al zal ik nooit vergeten hoe zij daar lag.

met hem wil ik leven,
ik ga niet meer opgeven,
ik heb mijn kracht gevonden, een weg zonder haar
al is dat alles nog niet klaar.

want vergeten zal ik haar niet,
maar het lijkt anders als je het leven anders ziet.
het leven draait niet om haar, en hoe het is daar,
maar om hier, dus weg met dat gestaar.

weg met de sneeën weg met de pijn,
weg met het idee een ander te zijn.
weg met de tranen en het verdriet,
weg met de pijn die toch niemand ziet.

maar de gedachte aan jou zal altijd blijven bestaan
want uit mijn hart zul jij nooit weggaan.
maar er is liefde in mijn hart gekomen,
hiervan had ik slecht durven dromen.

**dank je lieverd....je betekend zoveel voor me**