mijn verdriet is een natte zakdoek
mijn verdriet is een natte zakdoek
uitgewrongen door mijn moeder
mijn sterke moeder, die meer man was
dan ik ooit zal zijn...
het kind zonder vader huilt
het gekreis van nagels op deuren
het verbergen onder je bed
bang voor de voetstappen
die steeds dichter kwamen
het gemoed dat altijd moedeloos was
de hopeloosheid van hopen
legde ik mij neer onder de schaduw van een boom
wiens bladeren ik al gelezen had, maar nooit wou begrijpen
en dat vogels verder vliegen was allang geweten
de koude wind deed mijn ziel bevriezen
en mijn verleden brandde verder op
spijt over beslissingen die ik ooit maakte
maar niet meer waren dan een gemakkelijke uitweg
hebben me doen beslissen wat van mijn leven te maken
voordat het te laat is...of liep ik blindelings zonder het me wat kon schelen?
Reacties op dit gedicht
| red one: | Dinsdag, mei 22, 2007 20:25 |
| ik kan dit gedicht niet lezen.. zat ff je geddichten te bekijken maar kan dit niet ontcijferen.... :( liefs redje |
|
| Laurens Windig: | Zondag, mei 06, 2007 13:22 |
| Schitterend en hartverscheurend geschreven! | |
| micina: | Zaterdag, mei 05, 2007 08:45 |
| Het is nooit te laat om een andere koers te varen, zeker niet als het nu kan met open vizier. Knuff micina |
|
| conan: | Woensdag, mei 02, 2007 22:58 |
| knap ! groetjes conan*** |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Oxygénée | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 02 mei 2007 | ||
| Thema's: | ||