Ze wou niet weten
Ze wou niet
luisteren naar de stilte
ze wou niet
beseffen dat ze alleen was
ze wou niet weten
wat ze vroeg of laat
moest weten
En toen ze wist
dat jij weg was
huilde haar hart
Verloor ze haar spraak
Verdween haar lieve lach
Ze vergat nooit
Toch verzachtte
de tijd haar
pijn.
Lachte vaker
Kon weer
gezellig praten
Maar haar hart
besefte de pijn
Nog steeds was ze alleen...
Reacties op dit gedicht
| Butterfly_*: | Donderdag, mei 03, 2007 17:36 |
| Een klein beetje veel.. xxx |
|
| **irmani**: | Donderdag, mei 03, 2007 17:36 |
| Gelukkig is het fictie.. Niet een klein beetje van je eigen angsten in gestoken? xx hvj! |
|
| sunset: | Donderdag, mei 03, 2007 16:46 |
| Ps: Ik zag de fictie te laat. Sorry. | |
| sunset: | Donderdag, mei 03, 2007 16:46 |
| Ondanks het hoopvolle, blijft verdrietige missende pijn voelbaar aanwezig. Liefs en mijn meelevende genegenheid, sunset |
|
| Windwhisper: | Donderdag, mei 03, 2007 07:27 |
| Liefs ik ken het alleen zijn dus reik ik je even wat stilletjes mijn hand en troost je dikke kus Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Butterfly_* | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 03 mei 2007 | ||
| Thema's: | ||