toen wist ik het niet, deed ik maar wat, voelde dat fijn

Naarmate je ouder wordt, wijzer en grootser

Leer je dat je meer moet weten, dat ik wat ik deed niet goed was, ik werd bozer.

Langzaam raakte ik in een draaimolen, ver aan de buitenkant.

Daar waar het gigantisch hard draait, precies op de rand.

Ik levende tussen vallen en doorgaan

en zeker niet, zeker niet heel even blijven staan

want dan zou ik mijn evenwicht verliezen

daardoor vallen, niet meer kunnen kiezen.

Het werkte prima voor mijn zijn

ik kende geen angst, geen verdriet, geen pijn

Ook geen blijdschap, verliefdheid en geluk

Ik maakte al mijn emoties stuk

en niet alleen mijn emoties gingen eraan

ook mijn lichaam, kon niet meer op mijn eigen benen staan.

Nu moet ik weer gaan leren om te voelen en te laten zijn

Onzekerheid en angst, geluk, verdriet, woede en pijn.

En nu verlang ik terug, naar was ik nog maar klein

dat je even op schoot kon kruipen, stampvoeten en gillen, dat was zo fijn.

Onbezorgd niet nadenken over wat men van je verwacht

niet voelen, merken en horen wat men van je dacht.

Want nu mag de hele wereld alles voelen, uiten en laten gebeuren

Maar ik, ik mag het niet van mij, ik wil niet zeuren.

Verward, onzeker, moe en blij

Alle dingen die horen bij mij

Maar ik wil ze niet voelen en vertellen

ik wil niet laten zien wat ik niet trek,

Drukke mensen, licht en muziek, Herrie, het draait, ik raak verward, alles is te veel

Ik wil stilte, warmte, rust, lieve armen, kleine kleuren als rood en geel

Waar ik als kind ben gestopt om te leren

moet ik nu weer verder presteren

alleen gaat het niet meer zo makkelijk als toen

een schrammetje was opgelost met een zoen

Nu kan ik niet meer bij groep 6 gaan kijken omdat het daar zoveel stiller was

nu moet ik blijven, stilzitten en opletten in mijn eigen klas.

Ik moet laten zijn wat er is,

voelen wat ik mis,

voelen wat ik voel

niet begrijpen wat ik bedoel.

Niet oordelen over de dingen die ik doe

laat ze maar zijn, doe er niks mee, laat ze maar toe

huil maar wees maar boos, verdrietig en blij

dat zijn dingen die horen bij mij.

Maar ik ga er tegenin, ik vecht en ik vecht

ik kan het niet, ik krijg het niet recht.

Ik moet niet vechten, ik moet alles laten zijn, genieten en huilen in het moment

zo ben ik ook wel, maar zo is er niemand die me kent.

Ik moet weer verder waar ik als kind de boel heb gelaten

mezelf toestaan dat ik het niet weet, juichen, zoeken en praten

Laat maar gaan, Laat maar gewoon gaan

dat is wat ze zeggen, maar het is moeilijk om te blijven staan.

En eigenlijk, wil ik weer even terug naar toen ik was als kind van vier

onbezorgd, goed voor mezelf, met al mijn verdrietjes en plezier.

Even kijken hoe ik dat toen onbewust deed,

wat dat is verdrietig dat ik dat als volwassenen nu vergeet.

Vergeten ben hoe je kan voelen, hoe jezelf kan laten bestaan.

Verleerd ben hoe ik de verwarring kan laten gaan.

Want eigenlijk weet ik het even gewoon niet meer

en die conclusie doet mij best veel zeer.