Je hebt geen gevoelens meer voor mij....
Je mist me gewoon niet meer....
De enige voor mij dat was jij.
Maar jij bent slecht tegen over mij nog een tegenkeer.

Maar waarom blijf ik toch proberen?
Ik kan je toch niet dwingen om voor mij te kiezen!
Het lijkt alsof ik nergens van heb kunnen leren.
Enkel en alleen van de angst om jou doen verliezen.

Je probeert me te krenken....
slecht ik en ik alleen kan me zelf nog raken.
Er komt van je arrogantie niet meteen een gevoel maar het zet me steeds weer opnieuw aan het denken.
Denken wat ik wil kiezen, terwijl er geen keuze meer is te maken, want een verloren iets is niet meer te kunnen verliezen.

Ik wil nu nog zo graag gaan.
Weg van hier......
Van alles en iedereen.
Want de liefde voor mezelf is nog maar bedrog of een waan.
Evenals de drukkende eenzaamheid wat niet voelt als alleen.
Evenals die over mijn wang rollende traan; dat rolt tot over mijn hart dat ijskoud aanvoelt zoals een verlaten rots of zoals steen.

Ik wil weg van alles en van iedereen..