zwate gat van de tijd
de wijze eik zwijgt in de wind
waar de sterren geruisloos vallen
alleen de zon brieste luid
haar waarheid was niet oprecht
de maan wiegt in haar verdriet
de stilte was voorbij
onbegrepen is het sleutelwoord
pijn het slot
waar de dag de nacht kuste
vluchtig en uit gewoonte
liefde is gestorven in een bries
en wraak maakt de zwarte gaten
waarin zelfs de melkweg verdwijnt
Reacties op dit gedicht
| Oxygénée: | Vrijdag, mei 11, 2007 22:37 |
| Schitterende poezie! lieflief, oxy |
|
| Black Lord: | Maandag, mei 07, 2007 01:41 |
| en de speld viel stilte bleef lang hoorbaar in een nacht die zweeg warme groet ***Wim**** |
|
| vivika: | Vrijdag, mei 04, 2007 22:17 |
| heel mooi geschreven...maar hopelijk gaat alles nog goed...tot morgen he? ik zie ernaar uit je te ontmoeten dikke knuff |
|
| Alice.D: | Vrijdag, mei 04, 2007 21:33 |
| mooi. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Quadesh | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 04 mei 2007 | ||
| Thema's: | ||