Een idiote gedachte vanuit "het niets" ontsprongen.
Een gedachte die ik heel gauw weer heb verdrongen.
Gewoon omdat ik besef hoeveel pijn ik mijn beste vrienden hier mee had aangedaan.
En nog meer vanwege het feit dat ik mijn beide kinderen in de kou had laten staan.

Soms is het zwaar om beslissingen te maken.
Zonder hierdoor zelf in de knoop te raken.
Gelukkig is mijn wil sterker dan mijn gedachten.
Sterker dan menigeen van mij zal verwachten.

Af en toe wordt het allemaal eventjes te veel, maar dan denk ik aan jou en aan wat je mij hebt gezegd.
En dan trek ik mijn gedachten weer recht.
Het is zo makelijk om het heft in eigen handen te nemen, maar je toont pas moed om door te gaan met leven.
Vooral omdat ik nog zoveel moois heb te geven.

Wat ik wil zeggen, is voor iedereen die dit gedicht leest en zichzelf hierin herkend:
" ga je problemen niet ui de weg, maar vecht voor je leven en zorg dat je jezelf bent.
Probeer van alles in het leven het beste te maken.
En besef dat je door deze idiote gedachte, niet alleen jezelf zal raken.

Er zijn mensen die oprecht om je geven.
Mensen die het waard zijn om voor te blijven leven.
Maar degeen waarvoor je het meeste leeft.
Is de persoon waar iedereen zoveel om geeft.

Die persoon dat ben jij.
Dus doe mij een plezier en laat deze idiote gedachte vrij".
Ik heb deze gedacht, welke uit het "niets" was ontsprongen.
Voorgoed uit mijn leven verdrongen.
Durf jezelf te geven.
Durf te leven.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Õpgedragen aan iedereen die zich hierin herkend en die de kracht er uit kan halen zoals ik hem heb bedoelt te geven .

Januari 2000