strandgedicht 1 (geen titel)
Ik kijk naar de zee en zie mijn leven verschijnen, in de donkere dieptes en de weergave van de zon die de hoogtepunten uit mijn leven weerspiegelt.
En ik wacht totdat ik ben verankerd met de eeuwigheid van het zand dat steeds wederkeert.
En ik hoor het slaan van vleugels, vogels die bijna zuchten van opgeluchtheid in hun vrijheid, als zij hun eigen weg gaan en daarmee hun pad bepalen.
En ik wens ook een vogel te zijn, die haar eigen pad kan bepalen en mee kan glijden op de wind, en dat ik de gouden kleuren weerspiegelt zie in het water van boven.
Maar ik blijf hier staan, door de zee die het zand over mij heen spoelt, als een versteend beeld vol emoties die met de zee meegaan.
En ik glimlach als ik besef dat ze zee haar emoties toont, en dat wij hetzelfde zijn en daarom verankerd zijn, en dat wij samen wachten,
totdat de zon ondergaat.
En ik wacht totdat ik ben verankerd met de eeuwigheid van het zand dat steeds wederkeert.
En ik hoor het slaan van vleugels, vogels die bijna zuchten van opgeluchtheid in hun vrijheid, als zij hun eigen weg gaan en daarmee hun pad bepalen.
En ik wens ook een vogel te zijn, die haar eigen pad kan bepalen en mee kan glijden op de wind, en dat ik de gouden kleuren weerspiegelt zie in het water van boven.
Maar ik blijf hier staan, door de zee die het zand over mij heen spoelt, als een versteend beeld vol emoties die met de zee meegaan.
En ik glimlach als ik besef dat ze zee haar emoties toont, en dat wij hetzelfde zijn en daarom verankerd zijn, en dat wij samen wachten,
totdat de zon ondergaat.
Reacties op dit gedicht
| Fari S. : | Zaterdag, juni 09, 2007 18:18 |
| Eenzaam met goede herinneringen van natuur. Ik hoop dat de periode van eenzaamheid voor jou gaat beëindigen. En bedankt lieve Nyyuka voor jouw lieve woorden van gisteren. liefs en sterkte beste mens, Fari |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Nyuka | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 07 mei 2007 | ||
| Thema's: | ||