Ik zie het leven als een weg,
een route die je moet gaan,
waarvan de reis al is vastgelegd,
vanaf het moment van je bestaan.
De weg heeft rechte stukken
en bochten naar rechts of links,
je kruist met andere wegen,
of de weg is afgesloten, bewust of heel slinks.
Er zijn van die dagen,
dat je route je niet betreurt,
dan kan niets of niemand je stoppen,
alsof je door het leven scheurt.
Maar er zijn ook periodes,
waarin je hard en krachtig wordt geremd,
je schakelt terug en staat dan stil,
door gemelde reden of dit blijft onbekend.
Je wordt gedwongen na te denken
“hoe pak ik het nu aan?”
heb ik de moed weer op te starten,
of wil ik mijn weg niet verdergaan …
Degene die voor het laatste kiest,
kan geen richtingskeuze meer maken,
is niet meer nieuwsgierig naar de volgende bocht,
maar kiest definitief de route nu te staken.
Ik behoor –na twijfels- niet tot deze mensen,
hoewel ook ik op een kruispunt stond,
maar ben blij dat ik uiteindelijk,
de moed voor het opstarten weer vond.