‘t Reeds lang vergeten dorp
‘t Reeds lang vergeten dorp
Dat dorpje met een tiental huizen
mijn heel klein dorpje is niet meer
hoe droeft mij dat in mijn bezinnen
wat doet mij dat in ’t harte zeer
Een mestvaalt en het kleinste huisje
vanachter op elk hof was het te zien
aan ieder voordeur hing een kruisje
als een gezegend welkom bovendien
’t Kindergelach al veel te lang geleden
je mist warempel ‘t dreinerig geween
geen kerkgezang en geen gebeden
en ook geen oudjes krom en slecht ter been
Alleen de eikenboom is nog gebleven
trots kijkt de kruin over zijn rijk
en slechts in hem voel ik nog enig leven
als ‘k mijmerend over ’t land heen kijk
ik wend mij af moet heel eenvoudig gaan
mijn rug voelt stram als was het hout
en uit mijn oog rolt stilletjes een traan
in ’t harte voelt het plots heel koud.
**********
sunset 08-05-2007
**********
Reacties op dit gedicht
| Hilly N: | Dinsdag, mei 08, 2007 10:10 |
| De eikenboom, standvastig, staat ernog. mooi gedicht. liefs, Hilly |
|
| Gert: | Dinsdag, mei 08, 2007 09:28 |
| Die laatste zin... subliem! Graag gelezen. Liefs, Gert |
|
| Dreamlover: | Dinsdag, mei 08, 2007 09:23 |
| Droef...maar o zo prachtig...om kippevel van te ktijgen. Liefs Dreamlover |
|
| Laurens Windig: | Dinsdag, mei 08, 2007 09:14 |
| Hoe triest ook, je hebt het weer schoon beschreven. | |
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 08 mei 2007 | ||
| Thema's: | ||