(En ze deed net alsof ze alles klein kon krijgen)


Tegenover haar een vrouw van haar leeftijd
een glimlach, dik weerbarstig haar
een snelle knipoog
en een hart vol verdriet
Toch straalde ze hoop uit
en verlangen
Op een dag zou hij van haar zijn
en zij van hem

Het sprookje, want ja, dat wist ze ook wel
leek op een geknapte luchtbel
zoals hij eens zweefde
en toen sprong
de waarheid
dat te zien
was even hard als het weten

Doorgaan was het enige mogelijke
want achterom kijken
was net zo dodelijk als al die momenten
waarop twijfel won
en stilstaan geen genieten kon verdragen
Besloten lag
dat was haar lot
dat zij zou lopen
en gaan
en vallen in de handen van haar God

die best ver weg was
af en toe dichtbij
ze kon het makkelijk verhalen
maar van alle talen
die ze kende
kwam alleen de liefde
in haar hart -
zij zich eigen maakte
en steeds meer sprak
...tot aan al die momenten...
talloze keren...
dat juist deze eenwording
haar zijn zo brak

Dan hield ze het omhoog
uitgestrekt naar de zon
waarvan ze geloofde
dat het smelten
en zo weer helen kon
En ze deed net alsof het niet uitmaakte
maar dat deed het wel
veel meer dan gangbaar was
of toegestaan
het kon haar niet schelen
bedenk maar
praat maar
laat maar
haat maar
maar ik...
ik zal gaan
en vechten
voor mijn leven en het zijne

Ze sloot af
met haar ogen
Ik voelde haar hart
diep bewogen
ze was met hem
(en hij met haar)
een leven lang