alleen samen
soms een dag van een lach
soms een dag met een traan
dagen, zo snel, zo wisselend
tranen nader dan het lachen
zit tegen, valt even niet
kan er soms even niet meer tegen
niet op gevent, door gaan
ver weg stoppen
zo dat niemand het ziet
ik wil het zelf niet zien
andere mogen het niet zien
maar toch soms die traan
een snik, een druppel op de grond
ik kijk naar andere
zij kijken, maar zeggen niets
stilte, alleen, eenzaam
de grote drukte maar toch stil
ben samen, maar toch voel ik me alleen
ik kan het niet zeggen hoe ik me voel
ik kan het alleen schrijven
schrijven in mijn gedichten
als ik uit het raam kijk
een leven, van alle mensen
ik thuis, ik mijn kamer
wanneer ik uit dat raam kijk
ik voel me niet meer alleen
ik hoor de stilte en ik deel het
soms even
voor ons alleen
wij samen