Is het de eenzaamheid waarin jij jezelf verloor,
met oprechte deelneming, het spijt me liefste!
Je lach is niet meer dan een masker,
en je tranen blijven achterwege.. verlies?
Ooit -herinner ik mij nog- was je gelukkig,
keek je mij aan en viel je van de daken
terwijl je riep: "Geluk is meer dan bomen,
geluk is jij en ik, mijn liefste!"
Ik hou mij vast aan de kettingen van toen,
het verleden sleept achter me aan, en wat ik ook eet,
-of juist niet eet- alles blijft hangen,
als het verlangen naar ooit.. geluk?
En soms geloof ik zelfs dat jij nog even
zonder masker naar mij durft te kijken, maar gezichtsbedrog
is aan de orde van de dag, ik mis jou pracht,
je kracht in het samenzijn, je armen.
Soms hoop ik nog op tijden waarin jij
weer echt zijn zal, en je tranen zullen stromen,
van geluk.