locomokipkachelfantje (met dank aan dion)
In de zware kooien van mijn aardse lasten
zaten dichtgeslagen ogen diep verborgen
achter de leden die als stalen luiken
de morgen nog een tijdje buiten lieten.
Maar als door noodweer voortgedreven
zakten mijn ogen langzaam open
en de wereld kroop, liep, rende op mij af,
in de zware, helse omhelzing van de hel.
Het hart pompte nu het bloed
door tegenwerkende nauwe aderen
die terugdrukten en vochten
als lag de dood al op de loer.
En toen barste de hemel open
zodat al het opgekropte kwaad
dat eeuwen lang zat opgesloten
zich massaal tegen mijn slapen stortte,
mijn gehavend hoofd verscheurde als een
locomokipkachelfantje met een slecht humeur