niet meer langs start
over zijn top hangt hij
de gebarsten kop geplooid
naar de zinnen van een ander
er blijft slechts stoom over
waar hij vroeger zo kon koken
nog lang na de overwinning
een veeg teken aan zijn wand
van aftakeling, spoedig voorbij
de dokters spreken niet meer
hullen zich in mysterie
met te dure woorden
veel ervan al vergeten
nog voor goed en wel gehoord
bereidt hij zich onwillig voor
op de laatste gestuipte trekkingen
onvolprezen zin te krijgen in
het minimale van zijn zijn
slecht tot in zijn kleinste vezel
een afgevlakte man op zijn retour
de gebarsten kop geplooid
naar de zinnen van een ander
er blijft slechts stoom over
waar hij vroeger zo kon koken
nog lang na de overwinning
een veeg teken aan zijn wand
van aftakeling, spoedig voorbij
de dokters spreken niet meer
hullen zich in mysterie
met te dure woorden
veel ervan al vergeten
nog voor goed en wel gehoord
bereidt hij zich onwillig voor
op de laatste gestuipte trekkingen
onvolprezen zin te krijgen in
het minimale van zijn zijn
slecht tot in zijn kleinste vezel
een afgevlakte man op zijn retour
Over dit gedicht
| Auteur: Frans Vlinderman | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 14 mei 2007 | ||
| Thema's: | ||