(on)bestaan
stil is de betekenis
in haar ogen als ze zacht
haar nek te rusten legt
in mijn schoot
we lachen traantjes weg
zweven hand in hand
in het ijle einde van het
begin van ons bestaan
wie zou ons zoeken
mocht enkel onze ziel
zich als één herinnering
aan de wereld vergapen?
wie zou ons vinden
waren we voor altijd
samen vereeuwigd
in de gelukkigheid
van ons onbestaan?
Reacties op dit gedicht
| Mathilde: | Dinsdag, mei 15, 2007 20:05 |
hoe broos... maar zoveel lichter dan wat je eerder schreef! |
|
| sunset: | Dinsdag, mei 15, 2007 18:42 |
| Heerlijk genietend gelezen dit - voor mij toch - positief warm gedicht. Liefs, sunset |
|
| MizzTeaQ: | Dinsdag, mei 15, 2007 11:27 |
| Een mooi werkje! Graag gelezen net als mijn onderbuurtjes... Liefs, |
|
| Cora (ZIJ): | Dinsdag, mei 15, 2007 10:34 |
| Knap werk, graag gelezen, liefs, |
|
| Free@Bird: | Dinsdag, mei 15, 2007 09:36 |
| mooi.. liefs, kerima |
|
| sensi: | Dinsdag, mei 15, 2007 09:24 |
| Liefdevol! :) Mooi Liefs |
|
| cest-moi: | Dinsdag, mei 15, 2007 08:57 |
| om stil van te worden! heel mooi | |
| switi lobi: | Dinsdag, mei 15, 2007 08:50 |
| Fijntjes en heel prachtig... Liefsliefs, switi lobi |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Het Gejefte | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 15 mei 2007 | ||
| Thema's: | ||