Oester
Oester
Je vind mij als een ruwe oester,
verstoten door de zee.
Je wrijft zand van mijn randen,
neemt me in stilte mee.
Geloof niet in die nieuwe droom,
vergeet al je verlangen
Veeg hoop van je wangen,
laat mij achter op het strand
Vergeet me bij de vloedlijn, want
in mij zit geen parel meer
Je vind mij als een ruwe oester,
verstoten door de zee.
Je wrijft zand van mijn randen,
neemt me in stilte mee.
Geloof niet in die nieuwe droom,
vergeet al je verlangen
Veeg hoop van je wangen,
laat mij achter op het strand
Vergeet me bij de vloedlijn, want
in mij zit geen parel meer
Reacties op dit gedicht
| switi lobi: | Woensdag, mei 16, 2007 19:49 |
| Indringende eenzaamheid... een korreltje zand hecht zich aan de wand van hoop.. Liefsliefs, switi lobi |
|
| jasmienschrijft: | Woensdag, mei 16, 2007 19:43 |
| Misschien kan er weer een nieuwe parel groeien, dat heeft wel tijd nodig. Ik vind je gedicht heel mooi. Jasmien |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Phriar | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 16 mei 2007 | ||
| Thema's: | ||