Stil zit je daar
helemaal alleen
tranen vlammen in je ogen
niemand die het ziet
niemand die voelt
hoe hard jij iemand nodig hebt
Stil draag je het geheim
hoe je werd geschopt, geslagen en vernederd
maar waarom?
waarom? vraag je je af...
telkens verdraag je het
maar het doet wel zeer
Nee eigenlijk verdraag je het niet meer
is je wereld al lang ingestord
vecht je al lang niet meer voor vrede
heb je al lang de moed opgegeven
is het slechts schijnbare hoop
stil zit je daar
in jezelf opgesloten
wacht, bid, hoopt
op een nieuw begin
maar slechts het einde is in zicht
je bent maar een stap
van de rand verwijdert
maar toch is die stap te groot
het is mijlen ver
Het pijnlijke verdriet
grijpt zich steeds steviger
als een koude hand
om je hart
bevriest alles
zelfs je tranen
Maar niemand, nee niemand
die het ziet
alleen ik zie
dat jij heel bijzonder bent.