Even geraakt.
Stil zit ik op mijn geliefd
plekje in de duinen.
Stil staar ik over de zee
plekje in de duinen.
Stil staar ik over de zee
uit.
Kijk naar de lucht die
donker kleurt.
Na weer een vermoeide
Na weer een vermoeide
dag.
Met een verkillende
teleurstelling in mijn hart.
Ver weg verschijnt er een
ster,flonkerend op zijn weg
ster,flonkerend op zijn weg
omhoog.
Ik staar er naar en vraag
me af wat hij me vertellen
me af wat hij me vertellen
wil.
Wil je me laten zien,ondanks
dat wij nu de enigste zijn.
Blijft stralen als een baken
in de duisternis.
in de duisternis.
Maar binnen in mij woedt
een storm van gevoelens.
Die verduisteren mijn hart.
Nee, ik weet het even niet
meer.
meer.
Daarvoor deden ze van te
dichtbij me zeer.
Nee ster, vertel me maar
eens hoe je blijft stralen.
Als je innerlijke niet word
eens hoe je blijft stralen.
Als je innerlijke niet word
gevoed.
Reacties op dit gedicht
| Will Hanssen: | Donderdag, mei 17, 2007 10:59 |
| Wat droevig is dit, maar o, zo mooi verwoord. Ik wens je veel kracht! Liefs, Will |
|
| Lunia: | Donderdag, mei 17, 2007 10:14 |
| sterkte meisj(K) rustig aan liefs Monique |
|
| Windwhisper: | Donderdag, mei 17, 2007 08:49 |
| Ach Fluisterman Rinus ik zal je maar even troosten wat verdrietig toch weer. liefs en een dikke kus Cootje zorg je wel goed voor jezelf? |
|
Over dit gedicht
| Auteur: fluister | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 17 mei 2007 | ||
| Thema's: | ||