Tot het einde mijner dagen
Tot het einde mijner dagen.
Hoe troosteloos
is het zoeken naar woorden,
die omschrijven
dat alles wat ik tot nu toe hoopte.
Deel is geworden van dagelijkse rituelen,
…angstaanjagend,
doch oude wonden helen.
Omdat jij me de jouwe noemt.
Weer zweeft in mij op eenzame nachten,
dat gevoel dat mij doet smachten.
Naar jouw armen om me heen,
…mij beschermen trachten.
Ontwaak ik in bed weer alleen,
kijk ik des morgen om me heen.
Voel ik de dag intens verzwaren,
en wens dat jij mijn droom blijft duren
…tot het einde mijner dagen.
Reacties op dit gedicht
| Mathilde: | Vrijdag, mei 18, 2007 21:57 |
ja, soms doet liefde pijn. maar daar weegt ruimschoots de vreugde tegenop! kus! |
|
| Tweety-ysje: | Vrijdag, mei 18, 2007 17:40 |
| veel moed en sterkte xxx | |
| Jannie Hoogendam: | Vrijdag, mei 18, 2007 16:03 |
| zo zou ik niet verliefd willen zijn, is nogal pijnlijk als ik dit lees sterkte er mee Liefs Jannie |
|
| lexx: | Vrijdag, mei 18, 2007 15:22 |
| Zoals een dylirium behoort te zijn .. | |
| MayadeBij*: | Vrijdag, mei 18, 2007 15:20 |
| Work harder! ;) | |
Over dit gedicht
| Auteur: Dylirium | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 18 mei 2007 | ||
| Thema's: | ||