Mijn Valentijn in een beek...
Dra doemt
de dag der gelukkigen weer op...
Helder klinkt
het klaterend klokkengelui der verliefden...
Dat echter halt houdt
aan de grenzen der eenzaamheid.
Mijn eigen keizerrijk,
mijn kleine eiland.
Als verliefden vieren,
rijd ik met mijn versleten velo
onder het grauwgrijze zwerk
naar het almachtige Albertkanaal.
Doch ik vervoeg
de kunstmatige stroom der gelukkigen niet
maar stort
een twinkelende traan
in een kleine waterloop,
die onder het kolossale kanaal duikt:
de Zonderikbeek...
de dag der gelukkigen weer op...
Helder klinkt
het klaterend klokkengelui der verliefden...
Dat echter halt houdt
aan de grenzen der eenzaamheid.
Mijn eigen keizerrijk,
mijn kleine eiland.
Als verliefden vieren,
rijd ik met mijn versleten velo
onder het grauwgrijze zwerk
naar het almachtige Albertkanaal.
Doch ik vervoeg
de kunstmatige stroom der gelukkigen niet
maar stort
een twinkelende traan
in een kleine waterloop,
die onder het kolossale kanaal duikt:
de Zonderikbeek...
Reacties op dit gedicht
| Sheena: | Zondag, februari 10, 2002 19:26 |
| Eenzaamheid en treurnis zijn een voedingsbodem voor de echte dichter, zonder diepe pijnen, geen gevoel van echte euforie .... Sheena |
|
| Lindosenika Sambojena: | Zondag, februari 10, 2002 16:58 |
| ingewikkeld... eht valt me op dat je enorm veel op deze site zegt oevr de liefde, heb je daar problemen mee, of verlang je ernaar??? | |
Over dit gedicht
| Auteur: Hugo Serwy | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 10 februari 2002 | ||
| Thema's: | ||