Zij heette Mirjam
Zij heette Mirjam
Wij waren bij haar op bezoek
In het ziekenhuis
Zij zei, de morfine moest verhoogd worden
Want er bleef pijn
Wij namen het aan het drong niet echt tot ons door
Van het zal wel zo zijn
Het was niet onze pijn
Wij voelden het niet, niet omdat wij dat niet wilden
Wij wisten dat de pijn daar was
Wij waren nog niet zo ver
Onze pijn moest nog komen
Wij probeerden met een praatje, haar leed te verzachten
Leed dat niet te verzachten is
Het dropje dat gegeven werd en niet mocht
Kwam weer terug uit de koortsige hand
O God : waarom kunnen wij de pijn
Van een ander niet voelen en meedragen
Gewoon eerlijk verdelen:
Gedeelde smart is halve smart
Wij gingen weer weg
Maar haar pijn was niet minder geworden.
Reacties op dit gedicht
| L.Bert: | Maandag, mei 21, 2007 23:50 |
| Ik denk dat ze Mirjam heet... | |
| Will Hanssen: | Maandag, mei 21, 2007 20:21 |
| Droevig is dit gevoel van machteloosheid. Je hebt het heel mooi weten te verwoorden. Liefs, Will |
|
Over dit gedicht
| Auteur: J.H. Vergne | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 21 mei 2007 | ||
| Thema's: | ||