Met het hoofd tussen mijn handen
steun ik op de enige zekerheid die ik heb.
Mijn kwasten zijn gespleten,
mijn verf uitgedroogd.
De nacht is donker, en mijn licht
is kapot gesprongen.
De radio laat zich horen,
probeert tussen mij en mijn gevoel in te staan.
De stilte is oorverdovend,
zelfs als ik mijn vader hoor snurken.
Mijn moeder hoort mijn tranen niet,
en mijn broer is bezig met zijn vriendin.
Gemis is iets dat me altijd heeft gegrepen,
mijn hart heeft overwonnen,
en geloof is iets wat nooit is overwonnen.
Ik kan, mag en wil niet meer geloven
in ons tweeën. Ik mis je.
Ik sluit mijn ogen,
misschien zal ik iets moois kunnen zien,
iets wat leeft in de achterkand van mijn hoofd,
in het donkerste hoekje van mijn hart
leeft iets wat zich pracht noemt.
Ik sta nogsteeds rechtop.