Strak recht gestrekt..
kom op kom op..
je krijgt punten aftrek..
als je het zo blijft doen..
je kan het, kom op..
zo haal je het niet hoor..
doe je best nou eens..



Één, twee, drie..
stop er maar mee..
je gaat niet op de muziek..
je moet tellen..
en hou je tenen gestrekt..
hup, hup, hup.
nu de afsprong..
verpest het nou niet.



Vier keer overnieuw..
je staat niet gelijk stil..
als je dit voor de jury laat zien..
heb je punten aftrek..
je turnt maar wat meer keer per week..
je komt ook maar..
bij de lagere selecties trainen..



Wat doe je..
waar ben je mee bezig..
je verpest je sprong..
doe hoe ik het je geleerd hebt..
hou alles gestrekt..
je landing moet goed zijn..
waar ben je met je hoofd..
je gaat harder trainen..



Je leek wel een trein..
zo snel deed je het..
voortaan moet het echt beter..
voor je het weet lig je eruit..
tenen recht, armen strak..
kijk naar voren hoor je me..
zit jij nou bij de selectie..
kom op, doe je best..




Woorden echoën door mijn hoofd..
terwijl ik daar sta..
in een zaal van honderden mensen..
die allemaal naar mij kijken..
terwijl ik mijn oefening doe..
wordt ik van alle kanten bekeken..
maar ik mag er niet aan denken..
niet op letten..
niet op letten..



Sluit mijn ogen..
en zoek contact..
met het toestel..
terwijl ik de mensen..
hoor beoordelen..
‘ Strak strak strak ‘
‘ Doe je best nou eens ‘
‘ Zit jij bij de selectie ‘
‘ Wat doe je ‘
‘ Je verpest het ‘



Mijn trainster..
haar harde woorden..
zweven door mijn hoofd..
Hou op je moet je concentreren..
zeg ik tegen me eigen..
rustig open ik mijn ogen..
wachtend op het teken van de jury..
Eindeloze minuten..
van kille stiltes gaan voorbij..



Eindelijk het teken..
ik begin..
‘ Niet te snel niet te snel ‘
‘ recht, recht, anders aftrek ‘
Gaat er door mijn hoofd..
borstwaartsom, buikdraai..
strak blijven en ophurken..
het gaat goed..
nu het moeilijkste..
de afsprong die alles bepaald..



De zaal met honderden mensen..
flitsen om me heen..
jury die zachtjes overlegt..
trainster die me streng aan kijkt..
iedereen is op dat moment doodstil..
de eindsprong, de meest bepalende..
met een boog..
spring ik..
mijn hart bonkt in mijn hoofd..



In een flits val ik..
met een harde klap..
val ik op mijn nek..
ik hap naar lucht..
maar mijn keel is dicht..
ik probeer te schreeuwen..
het voelt alsof ik dood ga..
helse angst die om me heen hangt..
starende ogen..
maar niemand doet iets..



Mijn angstige ogen kijken om me heen..
mensen raken in paniek..
schreeuwen dat anderen wat moeten doen..
mensen komen op me af rennen..
staan als een stelletje debielen om me heen..
mijn trainster kijkt me nog altijd..
met haar zelfde koele blik aan..
de EHBO wordt erbij geroepen..
er wordt op mijn buik en rug gedrukt..



Stekende pijn..
ze tillen me op..
en leggen me voorzichtig..
aan de kant..
zodat de volgende van mijn groep kan..
‘ Die punten kan je vergeten bij dit ‘
‘ Maar je gaat hoe dan ook door hoor je me ‘
verteld mijn trainster tegen me..
mijn rug doet zeer..
toestellen draaien als een draaikolk om me heen..



Mijn wedstrijd is verpest..
ik weet het..
het is keihard, alles draait om winnen..
De val heeft lidtekens..
op mijn ziel gegeven..
de salto..
waar ik 4 keer per week voor trainde..
soms wel 5 keer..
mislukt en met angst..
nooit meer over kunnen doen.




Paar dagen erna..
mijn gedachtes..
zijn bij mijn val..
ik zie de gezichten voor me..
geschokt vol met angst..
die vreselijke pijn..
de uitreiking..
voor de eerste keer..
geen eerste of tweede plaats..
maar laatste..



Hoeveel meer ik moest trainen..
hoe stom ze het vonden..
dat ik die sprong niet meer..
wou in mijn oefening..
hoe erg ik weigerde..
hoe chagrijnig hun ervan werden..
hoe vaak ik huilend thuis kwam..
omdat ik het gevoel had..
dat ik steeds slechter werd..
die ene sprong..
die alles verpesten voor mij..



Toen ik het eindelijk was vergeten..
las ik mijn val op de voorpagina..
in de krant, als vervolg..
dat iedereen naar me toe kwam..
vragen begonnen te stellen..
hoe erg het er toen weer ingewreven werd..
dat ik de laatste plaats behaalde toen..
ik schaamde me..
dit was niet wat mijn trainster wou..
en niet wat ik zelf wou..



Ik schaamde me..
dat honderden mensen..
mijn val hebben gezien..
honderden die mij op de laatste plek zagen..
ik voelde me rot..
ik weet het nog..
hoe het zweet langs mijn rug liep..
ik keek naar beneden..
ik had het al aan zien komen..
laatste plaats..



Strenger en strenger..
strakker en strakker..
binnen twee dagen..
moet je het kunnen..
het is zo frustrerend..
sierlijke bewegingen..
eindigen in soldatenbewegingen..
in turnen moet een stukje..
van jezelf inzitten..
maar het leek erop dat dat aan het verdwijnen was..



Nog een paar wedstrijden ging het goed..
ik was weer de topper..
en ik was trots op mezelf.
maar het ging achteruit..
er kwamen nieuwe meisjes bij..
die ik moest helpen..
die ik helpte..
om mij en anderen plekken in beslag te nemen..
ik had het niet door..
ik vertelde mijn geheimen..
over mijn ogen dicht doen..
over het contact met de toestellen..



Langzamerhand..
namen ze mijn plaats in..
en moest ik minder toestellen gaan doen..
ze namen mijn eerste plek weg..
want als ik maar drie toestellen bleef doen..
kon ik mijn eerste plek wel vergeten..
Zo kwam ik na een paar optredens..
en wedstrijden..
bij de beslissing ermee te stoppen..



De herinneringen ernaar..
zijn mooi, maar ook verdrietig..
beelden van optredens..
foto’s, prijzen, toestellen..
juichende groepjes..
klappende mensen..
omhelzende meisjes..
ik neem de herinneringen met me mee..
maar terwijl ik nu lees in de krant..
en zie wat mijn groepje..
waar ik bij zat..
heeft bereikt..



Voel ik me zo niks..
het is ook alsof heel de turnwereld..
je vergeten is nu je weg bent..
soms heb ik spijt dat ik eraf ben gegaan..
ik had misschien wel de top gehaald..
net als heel vroeger..
ik had nóg meer kunnen gaan trainen..
maar dat was waarschijnlijk té zwaar geweest..
toch voel ik alsof ik niks bereikt heb..
niet eens mezelf..