verdrietgevangen
tranen van binnen
diep weg in verborgen in een kistje
tot het ooit een openen zal
mijn ogen die rood kleuren
de tranen die blijven vallen
tot de straten er mee vol lopen
het gene dat gebeurt is
dicht bij mij
diep van binnen
regenen, vallen op de grond
straten lopen vol
tot ik er in kan zwemmen
geen uitweg te zien
gevangen tussen mijn tranen
even niets als ik mijn ogen sluit
alle tranen die ooit weg zullen stromen
de richting van de diepte
die de leegte zullen opvullen van de aarde
natuur en aarde
mijn wereld, die zal onderlopen
vol van water en verdriet
ik ben wie ik ben
ook al zou ik dat wel eens willen vergeten
dan zouden de straten ooit droog komen
maar nog steeds, elke dag
tranen, de storm die blijft woeden
van uit de lucht tot ze de grond raken