je maakte me kapot!
Ik die me blootgaf
Mn ziel op tafel legde
Jij die m’n ziel pakte
En uitlachte
Ik die gekwetst was
Mn ziel gekreukt
Jij die er nog meer mee lachte
Mn ziel aan iedereen liet zien
Ik
Gekrenkt
Jij
Bekend
Mn ziel op tafel legde
Jij die m’n ziel pakte
En uitlachte
Ik die gekwetst was
Mn ziel gekreukt
Jij die er nog meer mee lachte
Mn ziel aan iedereen liet zien
Ik
Gekrenkt
Jij
Bekend
Reacties op dit gedicht
| gothic_angel: | Zaterdag, oktober 06, 2007 15:20 |
| soms vertel je tegen mensen je diepste geheimen en die lullen dat dan door. ik herken het:(het is mij zo vaak gebeurd:(en ze weten niet hoeveel pijn het je doet. steeds vertrouw je minder mensen, tot op een dag je vertrouwen op is. maar laat dit niet zo ver komen. vertrouw langzaam weer mensen, beetje bij beetje. en de mensen die jou gebruiken laat die links liggen, ze zijn een hoopje zielige niets! liefs gothic angel |
|
| Blue_Moon: | Vrijdag, juni 01, 2007 18:31 |
| Mooi gedicht, droevige realiteit, maar onthou, niet iedereen is zo ;-), helemaal niet iedereen! | |
| Lotte*: | Woensdag, mei 30, 2007 22:04 |
| ik begrijp je, denk je eindelijk dat je iemand kunt vertrouwen en dan laat hij je vallen | |
Over dit gedicht
| Auteur: Dark-Angely | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 30 mei 2007 | ||
| Thema's: | ||