Radeloos, onrustig ijsberend, het huis,
twijfelende gevoelens, handen in het haar.
Veiligheid verloren, nergens meer thuis
eat kan ik toch doen?? oh wist ik het maar...
Stil zitten gaat niet, bewegen evenmin,
alle progressie lijkt te vervagen.
Ben weer terug bij het begin,
en blijf mezelf steeds afvragen...
Een droom gestrand op de harde werkelijkheid,
op de klippen gelopen en uiteen gereten.
En dat alles door één nietig klein feit,
ooh had ik het maar eerder geweten...
Als een doofstomme voel ik mij verloren,
zonder hoop en toekomst in het visier.
Ik wil op dit moment even niets meer horen,
want de dader... die zit hier...