laatste keer..
Haar hoofd naar de grond gericht,
Een traan die langs haar wang glijdt
ze heeft haar mes weer tot haar pols gericht
nu heeft ze weer spijt
ze kijkt op van de grond ,
en kijkt in de spiegel,
ze schrikt van het meisje dat ze ziet zitten
in haar ogen ziet ze pijn en verdriet
ze kijkt naar het hele lichaam,
ze heeft grote wallen onder haar ogen van de slapeloze nachten
haar armen en benen staan vol met littekens
littekens van de messen
die telkens weer over haar lichaam glijden
littekens van de pijn waarover ze bij niemand durft te babbelen
littekens door al de pijn die mensen haar aandoen
ze blijft maar naar het meisje staren,
opeens beseft ze dat zij dat meisje is.
zo wil ze helemaal niet zijn,
waarom kan zij niet leven zonder al die pijn ?
het word haar allemaal teveel
ze begint stilletjes aan op te geven.
Ze nam pen en papier,
en begon haar afscheidsbrief te schrijven
waarin ze schreef dat ze het niet meer aankon
dat het mes en de stemmen haar leven beheerste.
Voor de laatste keer nam ze haar mes,
en maakte een snee vanaf haar pols tot aan haar elleboog.
Ze viel op de grond
En voelde haar weg zweven
Ze klampte de brief vast in haar handen
En verliet deze wereld
Een traan die langs haar wang glijdt
ze heeft haar mes weer tot haar pols gericht
nu heeft ze weer spijt
ze kijkt op van de grond ,
en kijkt in de spiegel,
ze schrikt van het meisje dat ze ziet zitten
in haar ogen ziet ze pijn en verdriet
ze kijkt naar het hele lichaam,
ze heeft grote wallen onder haar ogen van de slapeloze nachten
haar armen en benen staan vol met littekens
littekens van de messen
die telkens weer over haar lichaam glijden
littekens van de pijn waarover ze bij niemand durft te babbelen
littekens door al de pijn die mensen haar aandoen
ze blijft maar naar het meisje staren,
opeens beseft ze dat zij dat meisje is.
zo wil ze helemaal niet zijn,
waarom kan zij niet leven zonder al die pijn ?
het word haar allemaal teveel
ze begint stilletjes aan op te geven.
Ze nam pen en papier,
en begon haar afscheidsbrief te schrijven
waarin ze schreef dat ze het niet meer aankon
dat het mes en de stemmen haar leven beheerste.
Voor de laatste keer nam ze haar mes,
en maakte een snee vanaf haar pols tot aan haar elleboog.
Ze viel op de grond
En voelde haar weg zweven
Ze klampte de brief vast in haar handen
En verliet deze wereld
Reacties op dit gedicht
| No*No: | Zondag, juni 03, 2007 21:56 |
| srry voor het 2x plaatsen XD |
|
| No*No: | Zondag, juni 03, 2007 21:55 |
| wauw.. ik kreeg een koude rilling heel mooi geschreven en ik ben het met angel eens Zelfmoord is geen oplossing! XX nono |
|
| No*No: | Zondag, juni 03, 2007 21:55 |
| wauw.. ik kreeg een koude rilling heel mooi geschreven en ik ben het met angel eens Zelfmoord is geen oplossing! XX nono |
|
| **angel*: | Zondag, juni 03, 2007 19:04 |
| slik.. ontroerend.. als dit over jezelf gaat.. hou alsjeblieft vol! zelfmoord is niet de oplossing! XX angel |
|
| Windwhisper: | Zaterdag, juni 02, 2007 20:55 |
| nou ja... ik heb hier dus wel moeite mee dus ik hoop dat het fictie is... Cobie |
|
| Br0kEn: | Zaterdag, juni 02, 2007 19:19 |
| heel mooi geschreven maar ik hoop dat dit niet over jou gaat knuf |
|
Over dit gedicht
| Auteur: creep* | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 02 juni 2007 | ||
| Thema's: | ||