ontspoord
en ze sporen verder
de mensen, de wensen
zonder horizonten,
er is geen eindstation in zicht
slechts een koker vol sporen
waar gewacht dient te worden
de mensen en verder hun wensen
talloze hokjes vol dromen
en of ze ooit uit zullen komen
wordt niet over gesproken
een mens, een mens, een mens
een trein, en af en toe
een vreemde lach, daar
waar die niet werd verwacht
als plots iemand, die iemand bedacht
met een ongerijmde daad
de wereld, die daar ineens staat
en dan verder sporen
bij de naamloze meute horen
aftellen, nog even dan
zijn we thuis
ik heb goedendag gezegd
zomaar, aan jou
de mensen, de wensen
zonder horizonten,
er is geen eindstation in zicht
slechts een koker vol sporen
waar gewacht dient te worden
de mensen en verder hun wensen
talloze hokjes vol dromen
en of ze ooit uit zullen komen
wordt niet over gesproken
een mens, een mens, een mens
een trein, en af en toe
een vreemde lach, daar
waar die niet werd verwacht
als plots iemand, die iemand bedacht
met een ongerijmde daad
de wereld, die daar ineens staat
en dan verder sporen
bij de naamloze meute horen
aftellen, nog even dan
zijn we thuis
ik heb goedendag gezegd
zomaar, aan jou
Reacties op dit gedicht
| Ludy: | Zondag, juni 03, 2007 09:40 |
| Groeten op straat, op het station, in de winkel; het kan zo mooi zijn... ontspoord door angst voor onze medemens bereiken we ras de tolerantiegrens. Liefs, Ludy |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Frans Vlinderman | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 03 juni 2007 | ||
| Thema's: | ||