Onze rivier
Ik loop langs een stroom
De oever bezaaid met gras
Het water weerkaatst
Wat eens krachtig was
De stroom blijft me boeien
Ook al is ze groter geweest
Ze blijft maar vloeien
Vervult nog steeds mijn geest
Schoon maar toch verlaten
Eenzaamheid mooi in zijn soort
Toch kan ik het niet laten
Te vragen naar antwoord
Je blijft maar afnemen
In omvang en kracht
Ik voel me verloren
Streel je toch nog zacht
Waarom ben je niet meer
Wat je bent geweest
De rivier van weleer
Alleen nog in mijn geest
Je stroomt naast mij
En door mij heen
Denkend: dit is voorbij
Laat ik je alleen
Reacties op dit gedicht
| Mig: | Woensdag, juni 27, 2007 23:08 |
| Pathos...mooi geschreven gedicht....ja de stroom van een levensrivier ...blijft stromen...klein of groot..in geest voor ons allen...heel krachtig ...geschreven...mig |
|
| red one: | Maandag, juni 04, 2007 19:26 |
| prachtig dit... beeldend geschreven ik zie het zo voor me dankjewel. liefs redje |
|
| ticktickbang: | Maandag, juni 04, 2007 18:47 |
| :) Aangenaam .. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Pathos | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 04 juni 2007 | ||
| Thema's: | ||