Lieve jij,
Ik vraag me geregeld af waarom dit zo moest lopen,
en toch....ondanks alles blijf ik hopen.
Misschien ben ik nu dom of naief,
maar ik heb je nog steeds ontzettend lief.

Als ik op de afgelopen maanden terug kijk,
voel ik me zo ontzettend rijk.
We hebben in die korte tijd zoveel samen gedeeld,
en nooit met elkaars gevoelens gespeeld.

Zoveel brieven met,en over elkaars intiemste wensen en gedachten,
dat alleen al is het waard dat ik op jou blijf wachten...
Deze onzekerheid doet zoveel pijn,
het idee dat jij nu niet meer bij me wilt zijn.

Ik kan het gewoon niet geloven,
dat jij me nu van al mijn vertrouwen in jou gaat beroven.
We hadden een toekomst samen al zo vaak besproken,
had nooit verwacht dat het op deze manier af zou lopen.

Dat 1 van ons 2 concessies moest gaan doen,wisten we allebei van begin af aan,
heb ik me dan zo in jou verdaan?
Dat is iets wat ik niet kan bevatten
ik heb je toch echt wel goed in weten te schatten...

Alles wat je in de afgelopen maanden hebt gezegd,
is de reden dat ik voor ons vecht.
Onze relatie is alles,behalve standaard,
en dat maakt het nu juist zo de moeite waard!

Ik zou zo graag willen weten wat je voelt,
wat je nu werkelijk bedoeld?
"we houden contact via sms",is het laatste wat je tegen me hebt gezegd...
dat is nu al ruim 3 weken geleden,heb ik dan helemaal geen recht?

Soms word ik wel eens boos,
en vraag me af,waarom je toen voor een relatie met mij koos?
Als je toch zoveel van me hield,zoals je zelf altijd zei,
dan kan dat toch niet zonder reden verdwijnen,dat kan er echt niet in bij mij!

Ik snap wel dat je jezelf niet bent op dit moment,
toch wil ik dat je weet dat je nog steeds alles voor me bent.
Maar omdat ik geen idee heb van hoe het nu met je gaat,
schrijf ik dit gedicht,bijna ten einde raad.

Hoop doet leven,dus tijd wil ik je met alle liefde geven,
het enige wat ik van je vraag,is af en toe een teken van leven...
Dit gedicht komt puur vanuit mijn gevoel,
met uiteindelijk hoop ik maar 1 doel....

Ik hou van jou....