1 zet en ik van op de grond,
in 2 seconden is weer opengescheurd de wond.
zo graag zou ik willen dat ze weg waren bij mij
dat ze me niet belachelijk maakten aan mijn zij.
dat ze me negeerden heb ik nog liever dan dit,
omdat dit me echt dwars zit.

altijd blauwe plekken omdat ze me weer slaan.
soms heb ik de neiging om van alles weg te gaan.

als je jong bent lijkt het leven mooi,
maar wordt je ouder lijkt het een enorme zooi.
ik vraag me af hoe lang?
hoe lang maakt het leven mij nog bang.
hoe lang moet ik nog vechten tegen hen,
die ik eigenlijk helemaal niet ken.

waarom moeten ze net mij hebben om op te slaan,
laat ze toch weg gaan.
ik kan de namen niet geven,
dus zal er mee moeten leven.
maar hoe dat is de vraag...
dat is de last die ik bij me draag.

en soms....soms wou ik dat ik weg kon gaan
ver bij alles en iedereen vandaan.
maar dan nam ik jou, mijn vriend wel mee
omdat jij me redde van die rodesnee.