Zodra de ziekte bekend is,
komen veel kaarten binnen.
Al snel verandert dat in gemis,
wachtend op bezoek van vriendinnen.
Bijna alle beterschapverwensingen zijn geweest,
hier nog mijn medeleven.
Ik hoop dat je inmiddels al goed geneest,
moge je uit het bed zijn verheven.
Ziekte van Pfeiffer duurt echt te lang,
ik wou dat je er weer kon zijn.
Ik mis de normale leergang,
die vond ik altijd al fijn.
Vladimir is een aardige man,
les geeft hij op een andere manier.
Toch vind ik dat hij het goed kan,
ik heb nog steeds plezier.
Examen doe ik dit jaar niet,
voor oefenen te weinig tijd.
Quantz componeerde een moeilijk lied,
van die keuze heb ik echter geen spijt.
Volgend jaar ga ik wel voor C,
dan zal ik tijd vrijmaken.
Uitstel leek me het beste idee,
dan kun jij weer over mijn fluitkunsten waken.
Volgens Vladimir heb ik talent,
dat zonder het vele fluiten.
Bij mij is het talent niet bekend,
ik zal me echter niet voor zoiets “speciaals” afsluiten.
Als je terugkomt zal ik je verrassen,
met datgene wat ik geleerd heb.
Ik heb nog even om de kleine foutjes bij te krassen,
ik hoop dat ik je daarmee dan oppep.
Ik wens je het allerbeste toe,
en hoop je gauw weer terug te zien.
Ik beloof dat ik tot die tijd nog steeds mijn best doe,
en dat ik misschien een talent verdien!