De wei mei de breiden baait
troch it freonlike franjekrûd,
de liende glâns fan blau-eachjes
ljochtet op fan kleazige grûn.
Hja klikkebikke ûnder de klepper-
beammen, sjogge nei de baarch
yn it klitsige gers achter de kleezjedaam.
Dizze froulju núnderje in liet fan belies.
Der komt gjin nije leafde mear.
Wa moat dy helje?
Wat moat’ se betelje?
De breugemannen komme net
om plak foar de nacht en twibak.
It neare franjekrûd pûlemûlket
nei de âlde breiden:
omkeare, kear om,
omkeare, kear om.
Fluitlied
De straat met de bruiden baadt
door het vriendelijke fluitenkruid,
de geleende glans van ereprijs
licht op van bleke grond.
Ze klikklakken onder de zwarte
populieren door, kijken naar het varken
in het sompige gras achter het hek.
Deze vrouwen neuriën een lied van verlies.
Er komt geen nieuwe liefde meer.
Wie moet die halen?
Wat moeten ze betalen?
De bruidegommen komen niet
voor een nachtplaats en beschuit.
Het bange fluitenkruid mompelt
naar de oude bruiden:
omkeren, keer om,
omkeren, keer om.