Weg
Ik ben nu even weg,
verdwenen uit mijn lichaam,
zwevend door de ruimte
doof voor alles wat ik zeg.
Ik praat wel, maar ik hoor het zelf niet
totdat ik plotseling wakker schrik,
door iets onverwacht leuks dat jij doet,
zonder dat ik sliep.
Dat heb ik ooit meegemaakt,
echt leuk was het niet,
zo neerkijkend op mezelf.
Een tijd lang zag ik mezelf, praten,
tegen jou, van boven af,
maar ik had je al verlaten...
(wat ik ervaarde toen het te laat was)
Reacties op dit gedicht
| sleepless: | Dinsdag, februari 19, 2002 15:48 |
| Hoe je het ook bekijkt, de weg naar jezelf begint en eindigt...bij jezelf. Groeten. |
|
| Schaduwbloem: | Woensdag, februari 13, 2002 12:08 |
| Stil en mooi | |
| pramodah: | Woensdag, februari 13, 2002 11:43 |
| Eeen uittreding is echt niet zo beangstigend als je het bewust doet............... pramodah |
|
| shirlyder: | Woensdag, februari 13, 2002 11:00 |
| een kei-mooi gedichtje echt waar!als je het te laat beseft doet het pijn ik kan het weten,maar je komt er wel doorheen!xxx-jes shirly | |
| Myrna: | Woensdag, februari 13, 2002 10:34 |
| arme maart toch, hopelijk vind je jezelf snel weer terug | |
| Laurens Windig: | Woensdag, februari 13, 2002 10:24 |
| stil, | |
Over dit gedicht
| Auteur: Maarten B. | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 13 februari 2002 | ||
| Thema's: | ||