Over de golfen van vergiffenis drijf ik voort
Tot ik aanspoel op het eiland der hoop
Het schip waarmee ik roekeloos vaarde
Verbrand ik tegelijkertijd met mijn twijfels
Het as symboliseert mijn eeuwige lot
Er is geen weg terug ik ben gedoemd te blijven
Het bijtende zeezout prikt in mijn poriƫn
En nu na al die jaren, voel ik dat ik leef