Vandaag was het de dag..
je zou je uitslag horen..
terwijl ik hier tussen..
de geslaagde spullen zit te kijken..
terwijl ik het niet eens kan geven..
terwijl ik het op pak..
verschijnen je stekende woorden..
met een knal zet ik het terug..
en loop ik weg..
weg van al die shit..
weg van jou..
Terwijl ik naar buiten loop..
gluur ik vanuit mijn ooghoeken..
naar de computers in de bibliotheek..
ik moet hem feliciteren..
dat is wat ik dan nog op zijn minst..
echt moet doen.
Twijfelend ga ik naar binnen..
en betaal voor een paar minuutjes..
gauw meld ik me aan..
en terwijl mijn streepje knippert..
in je gesprek..
bedenk ik me opeens..
wat nou als hij niet geslaagd is..
van die gedachte zet ik me snel af..
natuurlijk is hij geslaagd..
hij heeft zoveel geleerd..
ik heb hem zovaak gemist..
voor dat examen..
Maar toch..
ik schrijf het er maar bij..
Totaal blind, typ ik de volgende zin.. :
als je geslaagd ben, gefeliciteerd, zo niet sorry..
angstig wacht ik af..
de klok tikt verder en verder..
tik tak tik tak..
eindelijk antwoord..
mijn ogen vullen zich met tranen..
terwijl mijn woede er door heen vliegt..
mijn vuist slaat op het toetsenbord..
ik haat je ik haat je ik haat je..
schreeuw ik..
mijn tranen stromen..
je harde woorden die inslaan als een bom..
mijn gevoelens in een knoop gelegd..
hij reageert het af op mij..
ik was blind geweest..
ik had zijn naam niet gelezen..
ik voel me zo stom..
zo verdrietig..
zo kwaad, op jou..
dat je het weer op mij afreageert..
het is niet eerlijk..
mijn wereld schokt..
en ik had niet verwacht..
dat je het niet zou redden..
ik vind het klote voor je..
echt waar..
maar om het zo af te reageren..
op iemand die het nu al zwaar heeft..
mijn haat stroomt door me heen..
maakt me koud..
terwijl mijn tranen het omgekeerde doen..
het is zo verwarrend..
mijn hoofd stroomt vol met ik haat je..
maar de andere helft zit vol spijt, vol schuld..
ik had je naam moeten lezen..
hoe kon ik zo blind zijn..
Het spijt me..
terwijl ik dat zeg..
weet ik niet of ik het voor de volle..
honderd procent meen..