Dankbaar
Je vult nog steeds mijn heimwee,
ik zie je ogen in het duister
en hoor je haren in het ruisen van de wind.
Ik weet niet of heel diep in jou
dezelfde dromen hunkeren,
maar deze geurende bloemen
in de zomernacht
doen me treuren met een glimlach,
omdat je ver bent
en toch zo nabij,
dat ik kan zingen zonder pijn.
De rauwe wond van het afscheid
is stilaan dichtgegroeid,
maar de littekens blijven
en worden milde wensen
naar een weerzien.
Dat voel ik nu
als de bloemen geuren
in de nacht.
Ik leg me te rusten
met je naam op mijn lippen,
niet om mij of jou pijn te doen.
Zo sluimer je in mijn slaap...
wat is het heerlijk bij jou te zijn,
zo is het goed.
Reacties op dit gedicht
| Free@Bird: | Zondag, juni 17, 2007 12:14 |
| mooi gedicht:) liefs, kerima |
|
| happiness.: | Zondag, juni 17, 2007 11:26 |
| kei-mooi verwoord, pr8ig gedicht! kusz |
|
| Windwhisper: | Zondag, juni 17, 2007 09:18 |
| Wohhhhhhhh dit is mooi liefs Cobie Kuzzz |
|
Over dit gedicht
| Auteur: flori@ne | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 17 juni 2007 | ||
| Thema's: | ||