Nacht
Nacht
De dag sterft,
en de hemel verduistert
De nacht erft,
wat de dag had verkluisterd.
Waar is de zon heengegaan?
Ze is blijkbaar verdwenen.
De maan ging in haar plaats staan.
Om zo haar stralen te lenen.
Het grijze licht strijkt op ons neer
mannetje maan begroet ons met menig krater
mannetje maan begroet ons met menig krater
Straks is de zon er weer,
maar dat is slechts voor later.
Zoals gezegd heerst nu de nacht,
die herleeft in praal en pracht.
Elke reden wordt weggelacht,
met de woorden "slaapwel" en "slaapzacht"
met de woorden "slaapwel" en "slaapzacht"
Reacties op dit gedicht
| Windwhisper: | Maandag, juni 18, 2007 06:56 |
| mooi hoor heel mooi Goede morgen |
|
| adora: | Maandag, juni 18, 2007 06:48 |
| De zon komt dra op! Je schrijft erg mooi. Goedemorgen Liefs |
|
| Ludy: | Maandag, juni 18, 2007 05:41 |
| Triest klinkt dit, maar wel mooi beschreven. ''T is echter maar hoe je er tegenaan kijkt. Dag en nacht vormen een mooi duo van energie geven en nieuwe energie opladen. Ze houden ons in evenwicht. Weggelachen is overigens het voltooid deelwoord van weglachen. Liefs, Ludy |
|
Over dit gedicht
| Auteur: faucillon |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 18 juni 2007 | ||
| Thema's: | ||